Kindertijd - Moeite met ‘mens’ zijn

Op mijn zestiende werd ik ernstig ziek. Na maanden van hoofdpijn en vermoeidheid, belandde ik op 2 februari 1999 op één van de operatietafels in het LUMC om acuut een hersenabces ter grootte van een grapefruit te laten verwijderen. 

Die ochtend was ik opgestaan met tintelingen in mijn handen en benen. Dit bleken later uitvalsverschijnselen te zijn geweest. Na een ochtendbezoek aan de huisarts, een bloedtest in het laboratorium, een dag lang bij oma op de bank te hebben geslapen, en na mama haar werk nog eens de hele dag op de bank thuis te slapen, leek het mijn moeder verstandig dat ik wakker werd om 21.00. Ik moest tenslotte ‘s nachts ook nog een goede nachtrust krijgen. 

Toen ik wilde opkomen van de bank bleek de rechterkant van mijn lichaam al te zijn uitgevallen en kon ik niet meer praten. Vanaf dat moment was er paniek. Een uur later werd ik door de ambulance naar het LUMC gebracht. 

Die nacht was het abces gesprongen, verzoop het mijn hersenvliezen en was mijn overlevingskans nihil. 

Na acht dagen in coma te hebben gelegen, een tweede operatie te ondergaan, drie maanden ziekenhuis, fysiotherapie, logopedie, en zes maanden met infuus en medicatie thuis te zijn geweest, werd ik gezond verklaard (met uiteraard twee jaar na controles). 

Vanaf het moment dat ik mijn ogen opende na mijn coma en bewust was van wat er was gebeurd, was ik alleen maar bezig met mijn toekomst. Ik moest herstellen! Ik had een tweede kans gekregen en die moest ik gaan waarmaken! 

Blijkbaar was het mijn tijd nog niet. Het gevoel dat ik hier op aarde mocht blijven omdat ik nog wat te doen had, heeft me tot kort achtervolgt. Het is de drijfkracht geworden achter mijn herstel. Alles waarvan ik dacht dat het me zou tegenhouden mijn missie te vinden, ben ik gaan onderdrukken. Ik wilde leven en mijn missie vinden en daarvoor moest ik zo snel mogelijk sterk en onafhankelijk zijn. 

Pijn, angst, verdriet, dat waren niet de emoties die me zouden ondersteunen in mijn herstelproces en zoektocht naar mijn missie. Ook de emoties van anderen kon ik er niet bij hebben. Ik stompte totaal af. Zelfstandigheid en onafhankelijkheid werden doelen op zich, niet wetende dat ik hiermee een overlevingsmechanisme aan het bouwen was van controle, perfectionisme, prestatiedrang. 

Ik studeerde, werkte, had een groot sociaal leven en ging veel uit. Aan de buitenkant leek het alsof ik als een ‘normale’ twintiger leefde, maar van binnen voelde ik me altijd moe, zwak of ziek. 

Continu ging ik over mijn grenzen. De aanslag van het abces en de twee operaties op mijn energieniveau was funest.  

Op mijn zesentwintigste ging het zijn eerste tol eisen. Ik kreeg een eetstoornis. Alles wat ik kon vinden om te eten, ging erin. Ik stond ‘s nachts op om eerst de kaas uit mijn koelkast op te eten om vervolgens naar de benzinepomp te lopen om zakken chips, chocolade repen en de resterende broodjes van de dag ervoor op te kopen. In drie maanden tijd kwam ik 20 kilo aan. 

Door streng voor mezelf te zijn en alles aan te pakken om af te vallen, is het me gelukt om weer op mijn gewicht te komen. Ik ging gewoon verder met mijn oude vertrouwde overlevingsmechanismen. Ik studeerde af en kwam aan het werk bij een grote semi-overheidsorganisatie. In 5 jaar tijd had ik me in 4 functies opgewerkt en deed ik de 2-jarige interne opleiding tot arbeidsdeskundige in 2018.

Mijn herstelproces ging dit keer over het doorbreken van mijn overtuigingen en  overlevingsmechanismen. Dit kon ik alleen door mijn trauma’s te doorleven en mijn onderdrukte emoties te doorvoelen. 

Dit besef kreeg ik echter pas in april 2022 tijdens mijn deelname aan een retreat op Ibiza. Daar werd ik geconfronteerd met andere vrouwen die allemaal hun eigen thema’s hadden. De spiegel kwam letterlijk tijdens een vrouwencirkel waarin elke vrouw zich een spiegel moest voorhouden en vertellen wat ze zagen. 

Overtuigd van mijn eigen masker, vertelde ik mijn verhaal. Een verhaal over een vrouw die haar burn-out had overwonnen en geleerd had van haar manier van leven. De echte spiegel werd pas voorgehouden toen een andere vrouw haar thema vertelde. 

Zij was samen met haar moeder naar het retreat gekomen en had twee jaar daarvoor de diagnose gehad van een chronische aandoening. Ze was lelijk toegetakeld door ingrepen die ze had ondergaan en was vooral boos, gefrustreerd en verdrietig. 

Zij was mijn spiegel. In haar zag ik niet alleen mezelf van 10 jaar geleden, maar ook werd ik geconfronteerd met de relatie die ik had met mezelf, met mijn moeder, en met vrouwen in het algemeen.  

Zoals je misschien al verwacht, was ik doordrenkt van mannelijke energie. Overmatige controledrang, presteren, bewijzen, onderdrukken, en altijd maar doorgaan, dat waren mijn leven lang de krachten waarop ik kon overleven. De zachtheid en het verzorgende van vrouwelijke energie voelde als kind al als zwakte. De creativiteit en het vermogen om te creëren was ik al snel verloren. Ik bleek dit te hebben vernietigd op het spoor waar mijn sneltrein jarenlang gehaast overheen reed. 

Mijn moeder is de belichaming van die vrouwelijke energie en zat me onbewust enorm in de weg. Daar waar ik zelfstandig wilde zijn, probeerde zij me aan alle kanten te verzorgen en te helpen. Net als de vrouw en haar moeder op het retreat, zag ik de complexe relatie die ik met mijn moeder had en de rol die ik daarin had. 

Op het retreat werd ik niet alleen geconfronteerd met de relatie die ik met mijn moeder had, maar ook met de vrouwelijke energie die het retreat belichaamde. Na een paar dagen ging ik me zelfs fijn voelen met al die mooie vrouwen om me heen. Ik kreeg het inzicht dat ik me verloren voelde als ik niet zelfstandig en onafhankelijk was, en dat de prestatiedrang niet voor mezelf was maar vooral naar de buitenwereld gericht. Ik besefte me dat ik mijn hele leven niet eerlijk naar mezelf ben geweest en dat ik niet een beetje de verbinding met mezelf kwijt was, maar volledig van mijn pad was geraakt.